De nieuwe plaat heet "Brood Voor Morgenvroeg" naar het gelijknamige nummer dat er op staat.
We namen twee jaar de tijd om ze te maken.
Ik heb de nieuwe nummers ondermeer mogen uittesten tijdens een kleine solo-toer, dat hielp. Ik ben heel content met het resultaat, en natuurlijk kijk ik erg uit naar de “Brood Voor Morgenvroeg-toer”, een mooie reis in blinkende omstandigheden, met de beste groep ter wereld (De Ideale Mannen!), en beste roadcrew ter wereld (De Ideale Roadcrew!).
Het doel zal elke avond zijn: het concert van ons leven spelen, voor minder gaan we niet.
We hebben oudjaar niet nodig om oude en nieuwe nummers te spelen.

Over mijn kwaliteiten als danser zijn de meningen verdeeld: ik vind mezelf geweldig en de rest van de wereld vindt dat niet. Ging oorspronkelijk over Zorro en Rosita enzo, maar Jo Francken zei: je gaat de plaat toch niet beginnen met een cartoon … Tijdens de solo van Mike Smeulders riep ik “Arriba” en “In da Cantina”, maar tijdens de mix is dat allemaal subtiel verdwenen.

Ik ben een groot liefhebber van Zuid-Amerikaanse polyritmiek, maar het moet echt zijn. Amel Serra Garcia, onze percussionist, heeft daarvoor doorgeleerd aan het Conservatorium van Havanna, dat helpt.

Hotline Bling van Drake maar dan beter :)
Het is een reggae-versie geworden met een prominente accordeon. En zonder loops, want dat is gewoon Amel live.
Ik lijk een soort van zat toen we de zang opnamen, dat is slechts ten dele waar.
Ook de tekst is gelogen want ik heb helemaal geen smartphone.

Het lijkt eventjes alsof de plaat een manifest is tegen de nieuwe technologie. Dat is niet zo, want ik ken daar te weing van. Van reggae naar vintage ska dat vloeit schoon over. Da’s al.
Die blazers komen van de demo, het is drie keer Ivan Smeulders. Officieel is hij geen blazer, maar hij speelt nu éénmaal alles. Alleen op die manier klonk het als Toots and the Maytals, wat de bedoeling was.
Al worden die Maytals wel twee keer geramd door een Jos Bosmans-bal orkestje in de brugjes. Ook dat was de bedoeling …

Sinds ik wel eens een zangwedstrijd van dichtbij meemaak, stel ik me vragen zoals: hoe is het om je met Celine Dion te meten? Het antwoord is: dat is onmogelijk! Maar je kan in principe altijd jezelf zijn. Dat is zelfs legaal.

Het nummer is van Jean-Jacques Goldman want Celine Dion maakt geen liedjes. In de Vlaamse tekst heb ik me met veel plezier laten gaan.
Dat 10CC-choir bestaat uit alleen maar Piet Van den Heuvel en Ronny Mosuse, op onbeleefd veel sporen …

Ergens op Mallorca zei Gers Pardoel:
“Het is nog niet warm, maar de zon is er al wel”, hij bedoelde het niet als poezie ofzo het was gewoon een weerkundige opmerking. Ik vroeg ‘m of ik die zin in een liedje mocht steken, ik begon het te spelen en hij tokkelde spontaan iets op een soort Laptop-hip hop xylofoon …
Ooit komt er een versie waarop Gers echt meedoet.
Die Bandoneon is Ivan Smeulders, dat thema maakte ik vorig jaar voor een filmsoundtrack, het heeft dus eigenlijk niets met het liedje te maken, maar soms passen puzzeltjes wel.

Het lijkt me geloofwaardig dat er in Vlaanderen koppels zijn waarvan de vrouw meer dan veel aandacht heeft voor Stan Van Samang (want dichter bij “superman next door” kan je niet komen).
Waardoor haar echtgenoot wat in de war raakt. Zoiets.
Had ook over Bazart of Tamino kunnen gaan, maar dan klopte het aantal lettergrepen niet.

Mensen met een huishouden krijgen bij het horen van die titel vaak meteen “een stresske”. Vooral ‘savonds. Ik ken dat. Het lijkt me totaal legaal om huis- tuin- en keukenproblemen te verbinden met de kosmos.

Mike en Emile doen hier hun signature pingpong.
En Tom Van Stiphout Pedal Steeled hier en daar de show.
Het is de eerste single.

Sprong er uit toen we die kleine solo-toer deden waarbij ik ook nieuwe nummers try-outte.
Marcheert ook goed met alleen een gitaar in Drop-D tuning, maar nu klinkt het warmer en mooier en het groovet nondeboere. Ik vind dat van levensbelang want volgens mij is kleinkunst dood.

Over een fenomeen van deze en vermoedelijk alle tijden, maar ook een reden om wat Beatle-poeder op de plaat te strooien (een dalende Hoffner bas, een melotron, een piccolo trompet en het is al zover).
Wat ik eveneens schaamteloos van de latere Beatles heb overgenomen is de manier waarop je platen kan samenstellen.
Dus niet: veel versies van hetzelfde, maar wel een veelkleurig lappendekentje, een soort audio-Revue …
Die afwisseling helpt natuurlijk om live-concerten verrassend te maken. Met vaudeville-uitstapjes en al.

Ons huishouden is al een paar jaar uitgebreid met twee paar poten en een staart.
Viervoeterbezitters zullen de teneur van de tekst wel snappen.

De muziek is van Emile Verstraeten, onze violist.
Het is een lang verhaal, maar Emile heeft Gypsiebloed, vandaar.

Ik zei tegen Mike Smeulders dat het me hondsmoelijke accordeon- riedeltjes leken, voor de grap speelde hij er bij de eerste take al meteen nog veel moeilijkere trekjes tussendoor, ze haalden allemaal de plaat.

Gemaakt toen ik Angela Merkel in het nieuws hoorde zeggen “Wir schaffen das”.
Ik dacht (met respect…) “Oops ze laat even haar hart spreken”, de politieke berekening leek even ver weg.

“Als je je bij alles waaraan je begint afvraagt wat de gevolgen zullen zijn, durf je op de duur niks meer doen” is toevallig mijn levensmotto.
Zie ook: “Achteraf weet je alles van tevoren”

Was een ukulele impro-nummer over de actualiteit bij de solo show.

De muziek is van Daniel Lanois, het is het prachtige “Jolie Louise”, maar dan in een rare poffertjeskraam goes New Orleans-versie. Soms moet dat kunnen, hoop ik. Mijn ukulele rammelt wat, maar het was een live take met alles tegelijk in de studio, tja …

Er bestond nog geen echte opname van Hemel, alleen live versies die gek genoeg 3,5 miljoen keer hun weg vonden op het internet.
Het werd spontaan vertaald in allerlei talen, ook in het Arabisch, of het een goede vertaling is weet ik niet.
Het liedje bleek in mijn pc een bridge te hebben, was ik helemaal vergeten …

Ik heb meteen gezongen tijdens de basistake. Dat kon omdat Tom Van Stiphout mijn gitaar overnam in de studio.
En Piet Vandenheuvelde statig een harmonie zoals alleen hij dat kan.

Alle groeten, Bart