Na drieënnegentig shows - stuk voor stuk uitverkocht bovendien - bereikt de Brood Voor Morgenvroeg-tournee van Bart Peeters deze week zijn eindhalte. Dat die zich in De Roma bevindt is uiteraard geen toeval, want naast zijn eigen woonkamer is er geen andere plek ter wereld waar hij zich meer kind aan huis voelt. Donderdagavond stond het kot al na een paar minuten op stelten.

Bart Peeters gaat Night Of The Proms presenteren. Bart Peeters speelt deze zomer in ’t Rivierenhof. Bart Peeters werkt aan een nieuw televisieprogramma voor de VRT. Bart Peeters schittert als coach in The Voice. Bart Peeters staat zes keer in de Lotto Arena. En Bart Peeters verkoopt dus ook nog eens zonder slag of stoot drie keer de Roma uit. Je kan hem er kortom niet van verdenken het naar aanloop van zijn zestigste verjaardag wat rustiger aan te doen.

In De Roma begon de avond nog ingetogen met ‘De warmte van een lief’, maar vanaf het tweede nummer ging het dak er gewillig af. Dat heette niet geheel toevallig ‘Er kan altijd nog een tandje bij’, een oudje dat voor de gelegenheid weer een plaats op de setlist had verworven. Peeters – als steeds omringd door zijn Ideale Mannen, een band die écht eender wat kan spelen – is in het Nederlands zijn eigen genre geworden, en ook live valt hij met niemand te vergelijken. Koppel de energie van Bruce Springsteen aan de taalvaardigheid van Drs. P, denk er vervolgens de gekke bekken van Jacques Vermeire bij, en werk dat geheel af met een flinke scheut absurde Leugenpaleis-humor. Dat geeft een idee. Tel daar dan nog het gegeven bij dat hij opgroeide in de schaduw van het Sfinks-festival, en je snapt meteen waarom de muziek zo rijkelijk put uit afrobeat, salsa, klezmer, flamenco en feestelijke dance. Maar net zo goed schemert er Keltische folk, Franse chanson en Amerikaanse country in door. Het is precies die bijzondere kruisbestuiving die hem zo uniek maakt, en live krijgt dit alles nog een extra dimensie. Het publiek van Bart Peeters bleek in de Roma overwegend vrouwelijk, wat meteen verklaarde waarom er van meet af aan gedanst werd. De vibe zat goed, met bruisende versies van ‘Mirakelman’ en het van Drake hertaalde ‘Smartphone’, dat verbouwd werd tot een tango die van Gotan Project had kunnen zijn. Maar ook als het intiemer werd, bleef je luisteren. Nooit fan geweest van Celine Dion, maar wat Peeters live deed met ‘Tot je weer van me houdt’ – zijn bewerking van ‘Pour que tu m'aimes encore’ – genereerde kippenvel tot op de hoogste balkons.

Na de pauze steeg de temperatuur nog met onverslijtbare ambiance-nummers als ‘Konijneneten’, ‘Leve De Deejays’ en – uiteraard – het aanstekelijke ‘Brood voor Morgenvroeg’ zélf, waarmee bewezen werd dat Boechoutse Americana geen interne contradictie hoeft te zijn. De Roma had – u bent mee – intussen het kookpunt bereikt, zodat een bisronde binnen de lijn der verwachtingen lag. Die werd tot aan de rand gevuld met publieksfavorieten als ‘Messias’, een ronduit pervers ‘Liefde Is Alles’ – waarbij strofes en refrein elk in een andere wereld leken te vertoeven – én het uit The Radio-dagen overgehevelde ‘Ik hou meer van Folk’, waar de bijbehorende choreografie onderstreepte dat de titel geen leugens bevatte. Nog een laatste buiging, en dat was het. Maar het was, zoals gezegd, slechts een kort afscheid. Straks staan er alweer festivaloptredens gepland. Ook leuk, natuurlijk. Maar Bart Peeters en zijn Ideale Mannen live in De Roma blijft toch een bijzondere belevenis. Wie kaartjes heeft voor de volgende shows heeft kortom iets om naar uit te kijken.

Bart Steenhaut

Bart Peeters speelde met de energie van drie kerncentrales voor een uitverkochte Capitole. Samen met de onnavolgbare begeleidingsband 'De Ideale Mannen' bracht hij een heel gebalanceerde set. De sfeer flipperde van sereen moraliserend over humoristisch tot extatisch.
Het publiek in de Capitole kreeg gisteren waar voor zijn geld. Met 23 songs, ergens in het midden gescheiden door een lange pauze, deed Peeters een gulle greep uit zijn rijke repertoire. Het nieuwe album 'Brood voor Morgenvroeg' werd met mondjesmaat op de Capitole losgelaten. Ogenschijnlijk staat de nieuwe plaat alweer vol leuke songs, maar ze graven dieper. In de teksten neemt Peeters de maatschappij op de korrel. Maar dat hoeven daarom niet altijd de grote, zwaar beladen thema's te zijn.

Klaas Vandromme

Emile Verstraeten, Ivan Smeulders, Amel Serra Garcia, Mike Smeulders en Piet Van den Heuvel lijken niet echt op Stan Van Samang. Ze vallen dus niet in de categorie van de ‘Mirakelmannen’. En toch leverden deze Ideale Mannen samen met Bart Peeters in de Arenbergschouwburg in Antwerpen een uiterst entertainende voorstelling van ‘Brood voor morgenvroeg’ af. Nieuwe nummers wisselden probleemloos af met klassiekers als ‘Poolijs’ en ‘Allemaal door jou’. Een uptempo ‘Lepeltjesgewijs’ volgde naadloos op een uiterst gevoelig ‘Tot je weer van me houdt’. En dankzij het accordeonwerk van Ivan Smeulders en de snelle strijkstokbewegingen van Emile Verstraeten varieerde de sound van gipsy poesta-klanken tot Franse musette. Bart Peeters bracht een beetje voor elk wat wils met een mooie balans tussen genres en tempo’s.

...

Tijdens het instrumentaal slot konden enkele fans zich echt niet meer houden en ze sprongen spontaan recht. De rest werd door het aanstekelijke ritme opgezweept tot spontaan meeklappen op de muziek en de ambiance was top. Ze werd alleen nog overtroffen door de sfeer bij ‘Messias’ en ‘AAA’ waar het publiek niet alleen mee in het ritme zat, maar waar ook nog eens de hele zaal, inclusief de mensen op het balkon, op de benen stond mee te dansen en te shaken. Het was duidelijk dat ze het naar hun zin hadden gehad bij deze ‘Brood voor morgenvroeg’.

Sascha Siereveld - Lees meer

Na zijn binnenkomst op 2 achter Oscar And The Wolf vorige week neemt Bart Peeters nu revanche door ééntje door te stijgen naar de koppositie, en zo zijn derde nummer 1-album te noteren met ‘Brood voor morgenvroeg’. Op nummer 3 bereikt de internationaal gelauwerde Luikse jazzpopsensatie Melanie De Biasio de hoogste piek van haar carrière tot nu toe met ‘Lilies’. Op 7 zet het herboren Absynthe Minded zijn vierde top 10-album neer met ‘Jungle Eyes’, de eerste plaat van Bert Ostyn en kompanen in vijf jaar tijd.

Lees meer

Onder de vrolijke rijmpjes van Bart Peeters zit een ernstige onderlaag. Live valt het minder op, maar op zijn nieuwe album klinkt hij bezorgd over de toekomst.

Twijfel niet en dans met mij’, zong Bart Peeters (57) woensdag in een volle AB, en in het publiek dacht niemand eraan om daar vragen bij te stellen. Wat een sfeer, wat een positivisme! Peeters blijft, ondanks soms routineus televisiewerk, populair als Vlaanderens feestelijkste liedjesmaker.

Er was wat te vieren. Een cd met dertien nummers en een tournee: Brood voor morgenvroeg. Kritische stemmen zullen opmerken dat die nieuwe liedjes hard op de oude lijken. Peeters zelf is opgetogen over zijn kindje, omdat zijn jarenlange zoektocht naar de ideale sound loont. Een dag na het premièreconcert geniet hij vooral na. 

‘Ik heb nu echt het gevoel dat dit mijn beroep is. Ik heb gestudeerd om het weefsel steeds fijner te maken op plaat en daar live een waardig verlengstuk aan te breien. Ik heb zanglessen gevolgd om meer nuances te kunnen uitdrukken. Onze driekoppige ritmesectie doet me dromen: ik beschouw de polyritmiek als een antwoord op de fascistoïde grooves van Tomorrowland, die ik de hel vind.’

Wereldritmes

‘Onze driekoppige ritmesectie is een antwoord op de fascistoïde grooves van Tomorrowland, die ik de hel vind’

Het is drie jaar geleden dat Peeters Op de groei uitbracht, een plaat die twee jaar in de Ultratop kampeerde. Opnieuw verwerkt hij zijn teksten in een verzameling wereldritmes, die hij verbindt met een ander handelsmerk: aaibare melodieën en meezingbare refreinen. Zou hij weten dat hij daarmee de perfecte toepassing is van recente neurologische inzichten – hoge tonen en melodieën stimuleren het gelukshormoon dopamine?

‘Ik zing nu inderdaad soms hoger’, zegt hij wat verbaasd. ‘Maar ik zoek gewoon graag de extase op, de adrenaline. Wij geven energie en we krijgen ze van de mensen gul terug, dat is fantastisch. We streven naar opwinding: dat is inderdaad positieve energie.

’Het helpt natuurlijk dat hij in het Nederlands zingt, en met de jaren ook een eigen register heeft ontwikkeld. Peeters houdt van volkse zegswijzen, plukt zijn metaforen en anekdotes uit de supermarkt en het gezinsleven. Het is ten dele toneel, maar het is ook helemaal Peeters. Zijn versies van songs van Drake en Céline Dion op het nieuwe album heeft hij helemaal naar zijn leefwereld gehaald.

‘Ik ben zo’n man die nooit kan voldoen aan de normen die de wereld aan hem oplegt’

Mister Positivo? Deels, ja, ware het niet dat in dat kleurrijke, opgewekte universum ook een donkere onderlaag zit. Er is immers een tweede Bart Peeters. Die zien we live niet zo duidelijk, omdat de afleidingsmanoeuvres goed werken. Zo potsierlijk aapt hij de dansmoves van rapper Drake na dat we vergeten te horen dat hij in ‘Smartphone’ de draak steekt met de sociale media. ‘Mijn leven was nog nooit zo nep’, zingt hij vanuit een fictief personage, en dat is toch bitter. 

‘Ik heb geen smartphone omdat mijn schijf te snel vol raakt’, zegt hij. ‘Ik wil geen slaaf zijn van de moderne communicatie en de fake beloftes van Instagram. Ik ben nu gitaar aan het spelen, straks repeteren we, dan eten we samen, en dan volgt een concert. Ik koester mijn vrijheid, en daar heb ik geen smartphone voor nodig.’

Loser

Er zitten wel meer maatschappijkritische gedachten in Peeters’ vrolijke liedjes. Vaak speelt hij daarin de rol van een loser, een rol die hij live nog versterkt door meermaals te melden dat zijn vrouw toestemming gegeven heeft om iets te zingen.

‘Ik vóél me ook een loser’, zegt hij. ‘Ik ben zo’n man die nooit kan voldoen aan de normen die de wereld aan hem oplegt. Maar ik vind dat niet erg, omdat ik ervoor kies. In mijn band zitten vijf virtuoze muzikanten, wat mij tot de slechtste maakt. Ik probeer allerlei stijlen uit, waardoor de kans op fouten veel groter wordt. Maar ik vind dat songs moeten wringen, en datzelfde geldt voor een zanger.’

Zo krijgt Brood voor morgenvroeg een urgente onderlaag. ‘Hemel’, geschreven na de aanslag op de Bataclan in Parijs, wordt uitgebreid met een extra strofe over andere ‘zelfverklaarde vertegenwoordigers van Gods zaak’. ‘De scheidingssong’ tekent een wereld in blessuretijd. ‘Dezelfde kam’ hekelt onze vooroordelen.

‘Je kan mijn liedjes bitterzoet noemen’, zegt hij. ‘Een lach en een traan, al is de lach toch de hoofdbedoeling.’ En dat vond ook een dol publiek in de AB, na een hitsige en genereuze concertavond.

Peter Vantyghem
Bart Peeters: gezien op 4/10. Op tournee tot mei 2018

HET CONCERT: Bart Peeters en De Ideale Mannen in AB, Brussel op 4/10.
IN EEN ZIN: Hoogwaardig entertainment, waarbij nadenken niet geheel verboden was.
HOOGTEPUNT: Hemel
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE: 'Ik snapchat dat het leven swingend is / En andere onzin die nooit dringend is' (uit Smartphone).

Op zijn nieuwe cd, Brood voor Morgenvroeg, heeft de zanger het onder meer over het verlammende effect van clichés en vooroordelen, over de sociale media die ons in wezen asocialer maken en over de moderne technologie die ons tot slaven, of in het geval van de selfie- en instagramcultuur, tot leugenaars herleidt.  Peeters is een zotskap die, net zoals de narren uit de middeleeuwen, al lachend de waarheid zegt. Humor is zijn charme én zijn wapen, omdat hij beseft dat je het publiek met een glimlach soms makkelijker overtuigt dan met een paar bokshandschoenen.

Digibeet

Net als Raymond van het Groenewoud houdt Bart Peeters van veel soorten muziekjes. Variatie in zijn set gegarandeerd dus, ook al omdat zijn groep, De Ideale Mannen, uitsluitend uit virtuoze multi-instrumentalisten bestaat. Reggae, ska, samba, bluegrass, gospel, gipsyjazz en af en toe een hitsig Balkanwijsje, de heren hadden het allemaal in de vingers en loodsten de toeschouwer moeiteloos mee van de ene sfeer naar de andere.'Het doel zal elke avond zijn: het concert van ons leven spelen', had Bart Peeters aangekondigd vóór zijn tournee van start ging, en dat waren geen loze woorden. Iedereen die op het podium stond gaf zich voor het volle pond.

Wel jammer dat het optreden doormidden werd gesneden door een pauze, want zo'n onderbreking komt de dynamiek zelden ten goede. Dat Peeters er toch moeiteloos mee weg kwam, lag aan het feit dat de meeste aanwezigen zijn repertoire zo goed kenden dat geestdriftige participatie altijd verzekerd bleef. Zelfs de nummers uit de nieuwe plaat die amper enkele dagen uit is, werden al ontvangen alsof het volbloed klassiekers waren.

Vrijwel alles uit Brood voor morgenvroeg kwam voorbij: de digibetenhymne De wifi song, het op een Braziliaans ritme geplante Het is nog niet warm (met mooie zinnen als 'Je jurk neemt een voorschot op de eerste warme dag' of 'Morgen gaan we fietsen / Bijvoorbeeld met de fiets') en het maffe Mirakelman, waarin ene Stan Van Samang erin slaagt de vrouwen 'vloeibaar' te maken.

Ook dit keer waagde Bart Peeters zich met succes aan bewerkingen van andermans materiaal. Zo was Smartphone ('zonder volgers loopt je leven mank'), inclusief de hilarische dance moves, een 'verbetering' van een hit van Drake.

Uit het repertoire van Céline Dion plukte de zanger het gevoelige Tot je weer van me houdt. Het koortje leek weggeplukt uit I'm Not In Love van 10 cc en ook hier trof de aandoenlijke naïviteit van Peeters doel: 'Ik plak de planeet vol met post-its tot je weet / alles laat mij steenkoud / Tot je weer van me houdt'. Jawel, Bart Peeters laat zich verrassen door de taal zoals een jonge knaap door zijn scheikundedoos.

Voedingsdriehoek

In De scheidingssong, herkende je dan weer de melodie van Jolie Louise van Daniel Lanois. Peeters, die hier een ukulele hanteerde, improviseerde hier volop op de actualiteit: zelfs Hugh Hefner, Tom Petty en het bloedbad in Las Vegas hadden al hun weg naar de song gevonden. Zelf sprak de artiest van 'een poffertjeskraam goes New Orleans-versie', iets wat nog werd onderstreept door de trombonesolo van Ivan Smeulders.

Uiteraard stonden er, tot groot jolijt van de aanwezigen, ook enkele oude bekenden op het programma: Poolijs, Zelden of nooit, Lepeltjesgewijs, Allemaal door jou en het als flamenco vermomde Slaapwals, Konijneneten (waarin Bart Peeters de draak stak met voedingsdriehoeken allerhande), ze werden allemaal zwierig en tegen een hoog tempo de zaal in geslingerd. Het uit volle borst meezingende publiek droeg uiteraard bij tot de feeststemming, ook toen de hele groep, rond één microfoon geschaard, het nonsensicale Zes Oerang Oetangs ten beste gaf.

De Ideale Mannen deden hun werk voortreffelijk. Vooral de mandoline en zigeunerviool van Emile Verstraeten en de wendbare accordeon van Mike Smeulders eisten voortdurend de aandacht op. Maar ook op het bluesy gitaar- en banjowerk van Piet Van den Heuvel en de Cubaans gekleurde percussie van Amel Serra Garçia viel weinig af te dingen.

Frivole momenten, zoals een streepje Jos Bosmans in de bindteksten, werden afgewisseld met liedjes die je een krop in de keel bezorgden, zoals het na de aanslagen in Parijs geschreven Hemel,. Een lach en een traan dus, zoals het leven zelve. Een avondje hoogwaardig entertainment, waarbij nadenken niet geheel verboden was. Bart Peeters en zijn Mannen doen vanaf nu diverse theaters in Vlaanderen aan. U weet wat u te doen staat.

Dirk Steenhaut

Bart Peeters, die komt ook op zijn 56ste nog met zowat alles weg. Getuige daarvan Brood voor Morgenvroeg, het nieuwste studioalbum van de zanger/presentator. De draak steken met wifi- en smartphoneverslavingen? Check. Het fake geluk op sociale media ontmaskeren? Ook check. Om dan en stoemelings, met de nodige tongue in cheek-arrogantie, op te scheppen over de eigen danskwaliteiten, maar tegelijk Stan Van Samang als Mirakelman aan te raden aan zijn vrouw.

Er zijn maar weinig Nederlandstalige liedjesschrijvers die erin slagen om de banaliteiten des levens, zoals het brood voor morgenvroeg uit de titelsong, een universeel karakter te geven. En om tegelijk wereldproblematieken genre Trump versus Noord-Korea te herleiden tot hun banale alledaagsheid. Vette knipogen en absurdistische fantasietjes durven daarbij al eens te helpen. Dat Bart Peeters niet vies is van een cover op zijn tijd, wisten we al. Dat hij een meester is in het naar zijn hand zetten van andermans songs, bewijst hij andermaal met De Scheidingssong, een haast onherkenbare versie van Daniel Lanois' Jolie Louise. Maar ook Jean- Jacques Goldman en zelfs rapper Drake moeten eraan geloven.

De man die ons eerder al klassiekers schonk als Heist aan Zee en Lepeltjesgewijs, grossiert ook op zijn nieuwste cd in potentiële hits, daarbij zoals vanouds bijgestaan door zijn Ideale Mannen-band. Op Brood voor Morgenvroeg staan naast een mooie studioversie van Hemel, dat na de aanslag in de Bataclan online miljoenen keren werd beluisterd, nog twaalf onuitgegeven nummers. Minstens de helft daarvan is singlewaardig. Heel veel krenten dus, in dat brood voor morgenvroeg.

Peter De Rop
Simpletone, nu uit

Bekijk het artikel